Rozdział VIII.

James.

Każda godzina, minuta, sekunda czy chwila zbliża nas do samego końca. Kiedyś każdy z nas zazna wiecznego spokoju, jednak to nie był ten czas. Teraz była lekcja geografii z nauczycielką którą wręcz nienawidziłem.
~ Panie Horan...
Nie zdałem sobie sprawy z tego, że kobieta mnie wywołuje. Byłem zbyt zajęty szkicowaniem w swoim "zeszycie". To bardziej przypominało brudnopis niż normalny zeszyt. Poczułem jak Nick szturchnął mnie łokciem po czym podniosłem wzrok na kolegę. Po chwili moje spojrzenie i pani Collins się spotkało.
~ Znów mnie nie słuchasz. Czy te bazgroły są ważniejsze?!
- Niech mi pani wybaczy, to już więcej się nie powtórzy.
Mruknąłem niezadowolony. Nie chciałem mieć problemów w szkole dlatego strasznie się pilnowałem. Zaraz po zajęciach miałem iść do Pauline z nadzieją, że spotkam tam Kate. Chwila wpatrywania się w blondynkę dawała mi energię na cały dzień. Resztę lekcji przesiedziałem bez problemów. Od razu po zajęciach ruszyłem w stronę szpitalu po drodze kupując paczkę żelek dla przyjaciółki. Po 30minutach marszu dotarłem do ośrodka. Szedłem korytarzami wprost do sali brunetki lecz nie miałem pojęcia co mnie tam spotka. Wpadłem wręcz bez pukania jakby się coś stało.
- Nie uwierzysz!
Powiedziałem z nutą podekscytowania ale umilkłem widząc tego kolesia od książek trzymającego moją przyjaciółkę za ręce. Nie podobało mi się to lecz nic nie mogłem zrobić.
- Przepraszam...
Szepnąłem i wycofałem się.
~ Ja już wychodzę.
Brunet od razu ruszył do wyjścia po czym pożegnał jeszcze Pauline i opuścił salę. Sam podszedłem do łóżka i usiadłem obok przyjaciółki. Ucałowałem ją w czoło na powitanie po czym wygodnie się usadowiłem.
- Zdałem matmę, czaisz?! Nie będę miał poprawki i spokojnie możemy jechać na wakacje.
Musiałem pochwalić się swojej przyjaciółce gdyż ona najzwyczajniej w świecie pomagała mi z matmy i chemii a ja jej z przedmiotów humanistycznych.
~ Cieszę się...
Jej głos był taki optymistyczny a na jej twarzy widniał szeroki uśmiech, to sprawiało, że i ja byłem szczęśliwy. Zawsze wiedziałem, że mogę na nią liczyć a to tylko mnie upewniło.
~ Mogę mieć operację... Taką aby odzyskać wzrok.
Kolejna dobra wiadomość. Po chwili po prostu ją przytuliłem i pogłaskałem po głowie uradowany.
- To wspaniale. Spełnisz swoje marzenie.
Powiedziałem optymistycznie lecz po jej policzkach spłynęły łzy. Cicho westchnąłem pod nosem. Przed chwili tak szczerze się uśmiechała.
- Co się dzieje?
Zapytałem po chwili tuląc przyjaciółkę do swojego ramienia. Czułem, że mnie potrzebuje i musiałem jej pomóc oboje byliśmy dla siebie jak rodzeństwo, niestety Pauline miała dziś nieco zmienne humorki. Porozmawialiśmy jeszcze chwilę na temat jej operacji, ona po prostu się bała. Zdawałem sobie sprawę lecz czasami ryzyko się opłaca.
- Ty się nie możesz zdecydować... Paryż albo Nowy Jork... Czy to taki trudny wybór?
Poirytowany wbiłem swoje tęczówki w postać brunetki. Omawialiśmy jeszcze trasę swojej wycieczki wakacyjnej którą fundowali jej rodzice. Starałem się myśleć pozytywnie lecz dziewczyna ciągle zmieniała zdanie.
~ Tak, drażnij mnie jeszcze bardziej. Nie dosyć, że mam okres to jeszcze ty jesteś taki upierdliwy.
Wybuchłem głośnym śmiechem po tym co usłyszałem. Cała sytuacja się wyjaśniła.Dziewczyna była wkurzona przez jej comiesięczny problem więc nie zamierzałem do tego się wtrącać. Chciałem się jednak z kimś podzielić moimi przeżyciami a najbardziej tym co mnie spotkało ze strony Matta.
- Całowałem się z facetem.
Oznajmiłem po chwili całkowicie spokojnym głosem jakby to było coś normalnego. Wspominając ową scenę w mojej głowie utworzył się obraz przystojnego bruneta który wywołał we mnie dziwne uczucia....

Nie wiedziałem co mam o tym wszystkim myśleć lecz widząc pytające spojrzenie mojej przyjaciółki westchnąłem cicho pod nosem. Musiałem komuś się zwierzyć aby w końcu mi ulżyło.
- Podoba mi się Kate ale poczułem coś dziwnego gdy ten Matthew mnie pocałował. To było nie do opisania poczułem delikatny niedosyt lecz nie mogłem powtórzyć tej czynności i po prostu dałem mu w pysk aby rozładować napięcie.
Stwierdziłem beznamiętnie nieznacznie wzruszając ramionami. Przyjaciółka uważnie mnie słuchała gdy mówiłem co tak naprawdę czuję. Niestety moje serce chciało zupełnie czegoś innego lecz czy można być zafascynowanym dwoma osobami i to na dodatek kobietą i mężczyzną w tym samym czasie?
~ James. Ważne co czujesz... Czego tak naprawdę chcesz. Nie ważne czy będziesz homo czy hetero... Ja zawsze będę cię kochać.
Słysząc miłe słowa przyjaciółki w moich oczach zalęgły się łzy którym nie pozwoliłem wypłynąć na powierzchnię.

Starałem się nie myśleć o tym wszystkim a gdy ona po prostu mnie przytuliła cicho westchnąłem.
- Też cię kocham, mała.
Najwspanialsze jest to, że ona nigdy mnie nie krytykowała. Akceptowała mnie w całej okazałości i za to dziękowałem bogu dla niej się zmieniłem. Spoważniałem i stałem się bardziej tolerancyjny jak i rozważny. Niestety moje poprzednie wykroczenia dawały po sobie znać. W środku jednak czułem niepokój który z każdą chwilą wzrastał. Do sali weszła moja piękna Kate którą powitałem uśmiechem.
~ Jest już późno.
Wiedziałem, że dziewczyna nie chce mnie wyganiać ale niestety pora widzenia już się kończyła i musiałem uciekać z ośrodka.
- Proszę jeszcze o kilka minut.
Szepnąłem a ona niechętnie się zgodziła. Zawsze przypuszczałem, że ma do mnie słabość i chyba taka była prawda. Odprowadziłem ją wzrokiem do drzwi po czym powróciłem do rozmowy z Pauline. Opowiedziałem jej o całym zajściu w barze gdy Matt połączył nasze usta w gorącym pocałunku.

__________________________
Przepraszam, że zaniedbałam pisanie jednak są wakacje więc cieszę się wolnymi dniami. Ostatnio miałam sporo na głowie więc to dlatego. Mam nadzieję, że nowy rozdział się wam podoba. ;) James będzie pupilkiem Matta czy Kate stanie się jego ulubienicą? Jak sądzicie? Co będzie dalej...
xoxo Keira.

Rozdział VII.

Zayn. 

Nie każdy wciąga na siebie maskę gdy opuszcza własny dom, tak jednak było ze mną. Maska towarzyszyła mi odkąd stałem się tym kim jestem. Czy to właśnie ja wybrałem sobie taki los? Porównując własne życie do życia Pauline zauważałem same superlatywy. Mimo iż nie miałem nikogo byłem szczęśliwy, moja sytuacja jest znacznie lepsza niż dziewczyny. Ona ma rodzinę która się nią wcale nie interesuje. Co jest ważniejsze kochać czy być kochanym? Każdy wybrał by inaczej. Nikt jednak nie wybierał za mnie drogi którą podążyłem. Mimo wielu trudności, wielu łez i złości stałem na nogach. Sprawiałem ból? Lecz czy samo życie nie jest brutalne? To ludzie są wszystkiemu winni? Niekiedy zapominamy, że życie to nie piękny sen lecz szara rzeczywistość. 
- Czasami ludzie nie rozumieją, że nie na wszystko mają wpływ. Życie jest jak teatr. Są sceny i aktorzy, scenariusze które nie zawsze nam odpowiadają. Jednak to od nas zależy jak przebiegnie ta sztuka, tylko my możemy wpłynąć na bieg zdarzń.
~ Masz rację, ktoś na górze założył, że będę niewidoma lecz tylko ode mnie zależy co będzie się działo dalej. Mówisz to wszystko tak jakbyś wiele przeszedł.
- Każda dzień zmusza nas do podjęcia nowych decyzji. Niektóre z nich są bardzo trudne ale to my je podejmujemy, tylko my bierzemy odpowiedzialność co się po nich stanie. 
~ Byłeś już w tak trudnej sytuacji? 
- Gdy zmarli moi rodzice przechodziłem trudny okres w moim życiu... Można powiedzieć, że wplątałem się w nieprzyjemne towarzystwo. To nauczyło mnie wiele.
~ Jak oni zmarli? 
- Zostali zabici. Mojego ojca zastrzelono a matkę brutalnie zgwałcono. 
Trudno mi było wspominać to co działo się w przeszłości. Dlaczego mówiłem o tym tak spokojnie? Nigdy nie miałem zbyt dobrego kontaktu z ojcem, on zawsze wyjeżdżał a gdy skończyłem 13lat zrozumiałem, że w domu dzieje się coś złego. Matka za wszelką cenę chciała aby ojciec zrezygnował z pracy jednak on był uparty. 
~ Przykro mi...
- Przecież to nie twoja wina. 
Mruknąłem przeczesując lewą ręką kosmyki swoich włosów. Mój ojciec podejmując taką decyzję dokonał wyboru śmierci, nie tylko swojej ale również mojej matki. Przysiągłem zemstę i po woli już ją wypełniałem. Bez skrupułów nauczyłem się zabijać niewinnych, czy to mi pomagało? Bardzo.

Trzymałem brunetkę pod ręką aby mogła spokojnie spacerować. Dlaczego ją wcześniej okłamałem? A co miałem powiedzieć? To, że jestem zamieszany w handel narkotykami a może, że zabijam bądź porywam ludzi dla pieniędzy. Może podobało mi się takie życie ale nie chciałem jej wystraszyć, nikt by tego nie zrozumiał. 
- Pamiętaj, że to ty jesteś kowalem własnego losu.
Szepnąłem zerkając na niebieskooką. Nie rozumiałem jak bóg mógł ją tak ukarać. Pauline to piękna i mądra dziewczyna a jest niewidoma i zamknięta w tym ośrodku. 
~ Wracajmy niedługo będzie obchód.
 Słysząc jej głos przytaknąłem głową choć dopiero po chwili zorientowałem się, ze tego nie zauważy. Cicho westchnąłem pod nosem i zawróciliśmy. Minęło kilka minuta zanim weszliśmy do środka. Bez problemów dziewczyna sama by trafiła do swojego pokoju. Zdążyliśmy zaledwie wejść gdy za nami wszedł lekarz razem z Kate.
- To ja wrócę za chwilę. Trzymaj się, mała.
Przeprosiłem lekarza i opuściłem pokój idąc w stronę toalety. W pomieszczeniu ujrzałem Matthewa od razu do niego podszedłem.
~ Nie tatuśku nie mam koki.
Miałem ochotę mu po prostu przyłożyć gdy powiedział do mnie tym swoim lelkowatym tonem. Nawet się nie odezwałem. Poszedłem się załatwić po czym umyłem ręce i ruszyłem z powrotem do pokoju brunetki. Drzwi były uchylone a w środku nadal słyszałem głos lekarza i pielęgniarki. Pauline miała okazję, mogła odzyskać wzrok dzięki operacji lecz się nie zgadzała. Czekając pod drzwiami prawdę mówiąc bardzo podsłuchiwałem lecz nie to było najważniejsze. Gdy drzwi się otworzyły tuż przede mną stanął doktor. Przepuściłem go po czym wszedłem do środka.
- Masz szansę... Możesz odzyskać wzrok. Czemu nie chcesz?! 
~ Chcę, niczego tak nie pragnę jak tego.
- Dlaczego powiedziałaś, że nie poddasz się operacji?
~ Jesteś taki błyskotliwy i nie wpadłeś na to, że się boję?! Tak boję się. Mogę nie wybudzić się z narkozy bądź mogą uszkodzić mi nerwy i będę sparaliżowana. Mam ryzykować? Co byś zrobił na moim miejscu? 
- Jakie jest twoje największe marzenie?
~ Ujrzeć zachód słońca nad morzem.
- Walczył bym o spełnienie marzeń. Jeśli by mnie mieli operować najlepsi specjaliści w kraju zaryzykowałbym, sądzę, że marzenia są tego warte i trzeba dążyć do swojego celu. 
Rozumiałem jej obawę. Przed nią był trudny wybór lecz nasze życie praktycznie tylko z tego się składa. Szczęście to ulotna chwila która odchodzi nie wiadomo gdzie a nam pozostają tylko wspomnienia.
- Nie możesz się poddać, jesteś na to zbyt młoda.
~ Mój wiek nie znaczy o mojej dojrzałości lecz to co przeszłam.
- Nie wątpię. Życie pisze różne scenariusze ale to aktorzy decydują jak przebiegną kolejne sceny. 
Próbowałem ją przekonać do tej operacji. Sądziłem, ze gdy nie spróbuje będzie żałowała do końca swojego życia. To może być jej jedyna szansa na normalne życie. Gdy odzyska wzrok będzie mogła spokojnie opuścić ten ośrodek i może zazna prawdziwego lecz brutalnego życia. 
- Obiecaj, że nigdy się nie poddasz. Będziesz walczyła o to by spełnić swoje marzenia pomimo wszystkich przeciwności losu. 
~ Będę dążyła do spełnienia swoich marzeń i do tego aby każdemu pokazać na co mnie naprawdę stać.
Na mojej twarzy zagościł uśmiech. Wierzyłem, że dziewczyna kiedyś dotrze do swojego i wszyscy będą zszokowani jej postępami. Obudziłem w niej rąbek nadziei. 

 

__________________________________________

 Znów nieco chaotycznie ale jednak jest! :D Czekam jedynie do środy, wtedy okaże się czy dostałam się do szkoły ;p Mam nadzieję, że przyjmą mnie i moich znajomych. Poza tym każdemu życzę udanych wakacji! Bawcie się dobrze i korzystajcie z życia. ;) 

xoxo Keira.

Rozdział VI.

Pauline.

Kolejny monotonny dzień, a może jednak nie? Każdy dzień to kolejna szansa. A ja zamierzałam wykorzystać każdą daną mi szansę. Wczorajsze spotkanie z Zaynem wprawiło mnie w dobry nastrój. Chłopak był bardzo miły i spokojny, chciałam wiedzieć czy taki jest naprawdę. Nigdy nie poznamy nikogo dokładnie, poznajemy innych przez całe życie i to w zupełności było prawdą. Nie mogłam już doczekać się czytania z chłopakiem. Nawet na spacerze rozmawiałam z Kate właśnie o nim. Oczywiście pielęgniarka dopytywała się również o Jamesa co mnie wcale nie zdziwiło. Tą dwójkę ciągnęło do siebie co było widać na pierwszy rzut oka. Chciałam aby mój przyjaciel poznał w końcu kogoś kto da mu szczęście. Po południu koło godziny szesnastej do mojej sali ktoś wszedł. Najpierw pomyślałam, że to obchód lecz lekarz od samego wejścia by coś mówił.
~ Mam nadzieję, że tęskniłaś.
Ten głos już doskonale znałam. To był on. Chłopak który przyszedł wczoraj z tej akcji. Cieszyłam się, że właśnie jego głos usłyszałam.
~ Ja bardzo tęskniłem.
Czułam jak moje policzki zaczęły nabierać kolorów gdyż było mi ciepło, bardzo często to się zdarzało gdy ktoś mnie zawstydził.

Nie mogłam się na niczym skupić. Nawet zabawa palcami wydawała się być bardzo ciekawa i wciągająca.
- Możemy dokończyć tamtą książkę?
Zaproponowałam po chwili niezręcznej ciszy. Zayn usiadł przy mnie na łóżku. Oboje oparliśmy się plecami o ścianę i on zaczął czytać. Jego głos rozbrzmiewał w całym pomieszczeniu. Nawet echo nie oddawało tej głębi jego głosu. Cudowny, delikatny a zarazem bardzo męski, tak mogłam opisać jego głos w trzech słowach. Zdziwiłam się gdy chłopak po kilkunastu minutach przerwał czytanie. Między nami panowała cisza lecz nie przeszkadzała mi ona.
~ Dlaczego tutaj jesteś?
Mogłam się spodziewać tego pytania. Każdy kogo poznałam od razu pytał się dlaczego jestem ślepa, dlaczego trafiłam do takiego miejsca... Przywykłam już do tego typu pytań.
- Nie chcę o tym rozmawiać.
Oczywiście chłopak mógł się na mnie obrazić lecz to był już jego problem. Nie zamierzałam opowiadać obcej osobie całej swojej historii. Wspomnienia mimo iż niektóre piękne to cholernie bolesne. Nie każdy ma życie usłane różami.
- A ty? Dlaczego się tutaj zgłosiłeś?
Ludzka ciekawość nie zna granic. Miałam przecież prawo wiedzieć dlaczego zgłosił się do akcji.
~ Moja młodsza siostra powiedziała mi o tej akcji. Po prostu chciałem komuś sprawić przyjemność. Jest wiele niewidomych miłośników książek dlatego tutaj jestem. Nie mogłem jej odmówić gdy poprosiła mnie abym wziął w tym udział... Byłem przybity do muru.
Czułam w sobie jakiś niepokój. Tak jakby chłopak mnie okłamywał bądź próbował w jakikolwiek sposób skrzywdzić. Nie znałam go więc nie powinnam nawet tak myśleć. Szybko odsunęłam te myśli na bok.

Nie chciał może mówić o tym co go spotkało i doskonale to rozumiałam. Sama nie potrafiłam się otworzyć przy ludziach którzy znają mnie latami, jedyną taką osobą był James. On wiedział o mnie praktycznie wszystko.
~ Wiesz jak wyglądasz?
- Nie.
~ Jesteś cholernie śliczna dziewczyną. Dziwię się, że siedzisz w tym zamknięciu. Skusisz się na spacer po parku?
Jego propozycja była bardzo kusząca. Sama nie miałam pojęcia, że w ośrodku jest park.
- Jasne.
Czułam jak bierze mnie za rękę i pomaga mi wstać. Oboje opuściliśmy moją salę i kierowaliśmy się korytarzem do drzwi. Kate zatrzymała nas i zapytała się, co my robimy. Chłopak szybko wyjaśnił jej, że tylko idziemy na mały spacerek.Wyszliśmy ze szpitala i kroczyliśmy chodnikiem. On ciągle trzymał mnie za rękę, chyba się bał, że się przewrócę bądź coś w tym stylu.
~ Lubisz lody?
- A kto ich nie lubi...
Szepnęłam z nutą rozbawienia w głosie.
~ Przyniosę ci jutro.
Uśmiechnęłam się jedynie na jego słowa. Wydawał się być pełnym optymizmu chłopakiem.
- Opiszesz mi niebo?
~ Jest piękne... Błękitne z małymi muśnięciami bieli. Promienie słońca rozświetlają wszystko dookoła.
Mimo mojej ślepoty bardzo często chciałam "ujrzeć" świat. Nikt nie dawał mi takiej szansy prócz mojego przyjaciela. On jako jedyny opisywał mi wszystko co mnie otacza i gdzie się znajdujemy.
- To co mówisz jest niesamowite... Ten obraz to wszystko.
~ Musisz jeszcze wiedzieć, że życie nie jest takie kolorowe jak mówią inni. Czasami zdarzają się dni w które nie masz ochoty na nic, nawet na lody.
Wiedziałam, że w głębi duszy chłopak coś krył za tymi słowami zamierzałam to odkryć. Odkryć jego prawdziwą twarz. 

 

_______________________________________________________________

Wybaczcie, że tak mało i nieco nieskładnie. Ostatnio miałam małe problemy dlatego moja kreatywność gdzieś zanikła. Mam nadzieję, że szybko do mnie powróci i będę mogła pisać jeszcze więcej. :)

Jeśli czytasz to proszę pozostaw po sobie znak(komentarz). 

xoxo Keira. 

Rozdział V.

James. 

Poczułem jego ciepłe wargi na swoich. Czułem się jak w pułapce gdy wepchnął język do moich ust. Nie miałem pojęcia co zrobić, po prostu znieruchomiałem jak posąg. Dopiero po kilku sekundach odepchnąłem od siebie chłopaka z taką siłą, że o mało co nie przewrócił się na podłogę. Gdy ruszył w moją stronę nie czekałem zbyt długo. Ścisnąłem dłoń w pięść i przywaliłem mu z całej siły w tą słodką twarzyczkę. Chłopak najwyraźniej nie miał zamiaru się ze mną obżerać i również mi oddał. Otarłem jedynie wierzchem dłoni wargę z której zaczęła lecieć krew. Patrzyłem na bruneta z wściekłością. Bez głębszego zastanowienia rzuciłem się na niego z pięściami.
- Jesteś pojebany!
Mruknąłem kolejny raz przymierzając mu pięścią w twarz. Wściekłość wręcz kipiała we mnie. Nie obyło się również bez tego, że ja oberwałem. Chłopak pchnął mnie tak bardzo, że upadłem na ziemię i zaczął okładać mnie pięściami. Był po prostu silniejszy. Zacząłem się jakoś bronić lecz dopiero interwencja barmana sprawiła, że brunet odczepił się ode mnie. 
- Odpieprz się ode mnie.
Krzyknąłem podnosząc się z podłogi. Poprawiłem jedynie swoją bluzę i wyszedłem z baru zostawiając cały bałagan za sobą. Nie zamierzałem wracać tam zbyt prędko, do domu zaś też nie chciałem iść lecz dosłownie nic nie widziałem. Wyjąłem z kieszeni telefon i zadzwoniłem pod pierwszy lepszy numer.
- Chciałem zamówić taksówkę....
- Kurwa stary jest już 1 w nocy.... Piłeś?
Nie miałem nawet pojęcia do kogo się dodzwoniłem lecz to był jedyny mój ratunek.
- Zamów mi taksówkę na Willow Street. 
Poprosiłem i gdy tylko usłyszałem zgodę rozłączyłem się. Czekałem na pojazd jakiś czas. Później przewróciłem się na schodach lecz trafiłem na swoje łóżko. […] Od samego rana w domu panował chaos. Nie potrafiłem pozbierać własnych myśli na dodatek moja głowa pękała. Otworzyłem najpierw jedno oko aby sprawdzić która jest godzina.
- Kurwa...
Było już po 10 a ja jeszcze w łóżku. Trudno dziś też nie pójdę do szkoły. Przecież ona nie jest najważniejsza. Znów zamknąłem oczy rozkoszując się chwilą ciszy. Niestety mój spokój zakłócił pięciolatek który wparował mi do pokoju.
- James zrobisz mi śniadanie?
Jego głos był wręcz błagalny, kilkakrotnie usłyszałem jak burczy mu w brzuchu i po niecałych piętnastu minutach ruszyłem swój tyłek z łóżka.
- A mama?
Zapytałem poprawiając swoje ubrania. Wczoraj nawet nie miałem czasu się rozebrać. Widziałem smutny wzrok siedmiolatka dlatego od razu poszedłem do kuchni. Świeciło tam pustkami nawet w lodówce nic nie było. Spojrzałem w stronę drzwi wejściowych gdy usłyszałem, że się otwierają. Uśmiechnąłem się widząc Mark'a z dwiema wielkimi torbami.

 
Od razu podszedłem do niego i wziąłem je oraz zacząłem wypakowywać.
- Wybaczcie, ze tak późno ale zawiozłem mamę na rehabilitację. 
Mężczyzna mimo iż nie musiał się tłumaczyć bardzo często to robił. W końcu moja matka znalazła sobie faceta na którym może polegać i który mnie zaakceptował. Nigdy ani ja ani ona nie mieliśmy łatwego życia. Mark i Brian to jedno co nas spotkało najlepszego. 
- Możesz się dziś nim zająć? Muszę jechać do biura.
- Jasne.
Skwitowałem po czym zająłem się przyrządzeniem dla nas jakiegoś śniadania. Wziąłem dwie miseczki, wsypałem trochę musli, pokroiłem świeże truskawki które również dodałem i zalałem to mlekiem. 
- Smacznego.Mruknąłem podstawiając miseczkę pod nos młodszego braciszka. 

Bardzo rzadko robiłem jakikolwiek posiłek ale akurat to danie mi wyszło.
- Ładnie wygląda.
Cicho się zaśmiałem słysząc komentarz Briana. Oboje szybko zjedliśmy płatki. Mały bardzo się nudził więc zgarnąłem go do sprzątania mojego pokoju. Zgodził się pod warunkiem, że się z nim pobawię. Sam poszedłem pod prysznic gdy Brian sprzątał mój mały pałac. Po trzydziestu minutach wszedłem do pokoju w samych krótkich spodenkach.
- Łoł... Niezły jesteś.
Potarmosiłem braciszka po włosach po czym zaczęliśmy wymyślać różne zabawy. Najpierw chowanego, berek, później zabawa w Power Rangers i zabawa samochodami. Dzień zleciał nam błyskawicznie szybko i dzięki pięciolatkowi nie wróciłem myślami do wczorajszego felernego wieczoru. Na początku było mi trudno przyzwyczaić się do obecności Briana lecz teraz nie wyobrażałem sobie życia bez tego upierdliwego dzieciaka. Rodzeństwo - i widzisz cząstkę siebie.

" Wiele in­spi­rac­ji 'wy­ciąga­my' od star­sze­go rodzeństwa. "

_________________________________________________________

Przepraszam, że musieliście tyle czekać na nowy rozdział. Niestety nie miałam weny na pisanie czegokolwiek. ;/ Mam nadzieję, że znajdą się nowe inspiracje. :) Jesteście ciekawi dalszych losów James'a, Matthew'a, Pauline i Zayn'a? Śledźcie blog bo niedługo każdy wyłoży swoją kartę na stół. ;p Zapraszam do wyrażania swoich opinii, przede wszystkim liczę na tych którzy chcieli być informowani o nowych rozdziałach. ;p

xoxo Keria.

Rozdział IV.

Matthew.

Wkręcony w wir własnego świata nie zauważałem tego co się działo dookoła. Dopiero złapany przez policję uświadomiłem sobie jak bardzo tkwię w tym bagnie. Jedynym rozwiązaniem w tej sytuacji było wzięcie udziału w całej tej akcji. Czytanie niewidomym nie wydawało się takie straszne lecz nie miałem na to najmniejszej ochoty. Szykowałem się do wyjścia a Zayn już trajkotał coś o tym abym się pośpieszył. Nie obchodziło mnie zdanie innych lecz lubiłem dobrze wyglądać. Jak tylko dotarliśmy do zakładu niejaka Kate nas złapała i od razu przydzieliła nam osoby którym mamy czytać. Na początku nie wiedziałem jak się zaaklimatyzować ale gdy ujrzałem małą dziewczynkę na mojej twarzy pojawił się uśmiech.

Szybko złapałem dobry kontakt z siedmiolatką która zaczęła opowiadać o swoim życiu. Nie wszystko szło jak byśmy chcieli, nie każdy z nas osiąga to o czym marzy. Zacząłem jej czytać Kubusiowe Opowieści i tak czas nam płynął.
- Lubię cię...
Słowa które padły z jej ust były dla mnie największym komplementem jaki kiedykolwiek usłyszałem.
- Też cię lubię. Jutro też przyjdę od razu do ciebie. Trzymaj się Nicole.
Potarmosiłem ją po głowie i zebrałem swoje manatki. Wyszedłem z sali i ruszyłem do łazienki. Nie mogłem już wytrzymać. Od kilku dni byłem na głodzie i musiałem z tym przerwać. Poszedłem do łazienki gdzie byłem zupełnie sam. Wyjąłem z kieszeni małą torebeczkę w której był biały proszek. Miałem już go wysypać kiedy poczułem jak ktoś mnie szarpie. Ujrzałem wkurzoną minę przyjaciela.
- Stary wyluzuj...
Mruknąłem niezadowolony. Zayn jak zwykle wszystkiego musiał dopilnować i wszystko musiało być po jego myśli. Ciężko mi było się dostosować do jego dziwacznych poglądów ale tak naprawdę tkwiliśmy tutaj przeze mnie. Dałem się złapać, jak jakiś frajer.
- Jeszcze raz tak zrobisz a własna matka cię nie pozna.
Widziałem w jego oczach wściekłość. Brunet od dawna był nieprzewidywalny lecz tym razem uniósł na mnie rękę. Zdarzyło się to pierwszy raz i nie chciałem powtórki z rozrywki. Do toalety wszedł blondyn którego widziałem pierwszy raz w swoim życiu. Od razu ruszył mi na ratunek za co byłem mu wdzięczny. Zayn zrezygnował z dalszej pogadanki i odszedł.
- Dziękuję...
Wyciągnąłem dłoń do mojego wybawcy.
- Jestem Matthew. Możesz mówić mi Matt. Dałbym sobie radę.
Dodałem po chwili nie odrywając od niego swoich tęczówek. Chłopak miał delikatną gładką cerę której sam mu zazdrościłem, jego blond włosy były bardzo charakterystyczne.
- Nie wyglądało na to.
Jego głos był bardzo aksamitny. Wpatrywałem się w niego jak w obrazek.
- Może dasz się zaprosić na piwo w ramach podziękowań?
Nie musiałem długo czekać gdyż chłopak o imieniu James się zgodził. Oboje opuściliśmy zakład i wybraliśmy się do jednego z tutejszych barów. Tematy do rozmów nam się nie kończyły. Alkohol dodawał mi odwagi i po prostu zacząłem z nim flirtować.
- Rozluźnij się, przecież nie ma się czego stresować...
Powiedziałem i przysunąłem się do niego.
- Masaż?
Blondyn jedynie przytaknął głową i odwrócił się do mnie plecami. Przysunąłem się do niego i zacząłem masować jego smukłe ramiona.
- Masz zwinne dłonie.
Mimowolnie na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

Byłem zadowolony z siebie, że chłopakowi się podoba. Zamówiliśmy kolejną butelkę wódki i zaczęliśmy ją pić rozmawiając o własnych zainteresowaniach.
- Skąd znasz tamtego dupka?
Pytanie o Zayna wyrwało mnie  z kontekstu.
- To mój przyjaciel, czemu pytasz?
- Ciekawość, poza tym chyba też bierze udział w tej akcji i akurat trafiła na niego moja przyjaciółka. Nie przypadł mi do gustu.
- Cóż ciężki typ, ale da się go znieść.
Chciałem jak najszybciej zmienić temat dlatego najpierw polałem nam kolejną kolejkę.
- Masz dziewczynę?
- Nie, na razie nie mam do tego głowy.
Bardziej by mnie zadowoliła odpowiedź typu "Wolę chłopców" lecz chyba nigdy jej nie usłyszę.
- A ty?
- Powiedźmy, że intensywność w sprawach damsko męskich sięga u mnie zera.
Nie mogłem przecież od razu powiedzieć, że pociągają mnie faceci. Takich rzeczy nie mówi się na pierwszym spotkaniu. Piliśmy już chyba trzecią butelkę wódki. Alkohol coraz bardziej szumiał mi w głowie. Wiedziałem, że to koniec nie możemy więcej pić. Nie mogłem oderwać oczu od jego pełnych warg. Tak bardzo chciałem ich zasmakować.
- Matttt... Stało się... coooś?
James już również miał dość picia. Oboje chyba za dużo wypiliśmy. Nie mogłem się powstrzymać, to było zbyt silne. Nie myślałem racjonalnie co doprowadziło do tego... Złapałem jego drobną twarzyczkę w obie dłonie i przysunąłem ją delikatnie w swoją stronę. Bez namysłu połączyłem nasza wargi w jedność. Nasze języki tańczyły w pełnym pasji i namiętności pocałunku.

_________________________________________________________

Cześć. Nie mam pojęcia czy ten rozdział dobrze wyszedł. Chcę abyście mi doradzili i powiedzieli czy mam pisać dalej. Wasza opinia jest dla mnie najważniejsza, chcecie czytać to dalej? 

xoxo Keira.

Rozdział III.

James.


Kolejny raz pokłóciłem się z młodszym bratem. Nie zamierzałem spędzać tego dnia na siedzeniu w domu dlatego wybrałem się do Pauline. Zawsze w wolnych chwilach odwiedzałem przyjaciółkę. Jako jedyna potrafiła mnie wysłuchać i doradzić co mam zrobić. Tym razem też tak było.
-  Musisz być silny i nie możesz się poddawać. Wiesz, że życie nie jest proste ale ty jesteś silny, pamiętaj o tym.
Jej słowa były wypowiedziane w bardzo delikatny sposób. Podbudowała mnie choć pewnie nie miała o tym pojęcia.
- Będę się zmywał pewnie wpadnie do ciebie ktoś z tej akcji... mobilne biblioteki?
Nie chciałem się teraz czasami na kogoś napotkać. Nie byłem w stanie z nikim rozmawiać. Max nie rozumiał tego, że w domu nie jest najlepiej a stwarzał jeszcze większe problemy.
- Wpadnę jeszcze później.
Oznajmiłem po czym ucałowałem ją w czółko i wyszedłem z sali.  Na korytarzu ujrzałem piękną blondynkę o imieniu Kate. Dziewczyna szła z kubkiem w ręku wprost na mnie. Nie wiedziałem o co chodzi lecz chciałem się szybko wycofać.
- Cześć...
Jej aksamitny głos nie dał mi możliwości ucieczki. Spojrzałem w jej jasne tęczówki delikatnie się uśmiechając.
- Przyniosłam ci twoją ulubioną kawę.
Moje policzki oblał delikatny rumieniec. Zastanawiałem się skąd dziewczyna wie, że moją ulubioną kawą jest właśnie cappuccino.
- Dziękuję ale skąd wiedziałaś?
Wziąłem od blondynki kubek w którym po chwili zatopiłem swe wargi. Kate spuściła swój wzrok, chyba nieco się zawstydziła choć nie miała powodu.
- Widziałam jak kilkakrotnie kupowałeś ją w automacie. Przepraszam ale muszę już uciekać, trzymaj się.
Odprowadziłem wzrokiem blondynkę po czym dokończyłem swoją kawę i wyszedłem. [...] Wracając ze szpitala od mamy znów zajrzałem do Pauline. Gdy wszedłem do jej sali i już chciałem się wycofać widząc jakiegoś chłopaka. On jednak oznajmił, że już wychodzi dlatego usiadłem z przyjaciółką na łóżku.
- Przystojny.
Skomentowałem patrząc na brunetkę. Od razu opisałem jak wyglądał chłopak który był w sali jeszcze kilka minut temu. Mówiłem o każdym szczególe który sam zapamiętałem. Pauline grzecznie słuchała i co chwilę o coś pytała np. jaki ma kolor oczu, włosów, skóry.
- Jak mama?
To pytanie niezbyt mnie zadowoliło. Nie chciałem zwalać na nią całego ciężaru. Teraz pojawiła się szansa, że bruneta będzie mogła mieć operację i nie chciałem jej tego szczęścia psuć moimi problemami.
- Dobrze.
Odpowiedziałem krótko po czym oznajmiłem, że muszę do toalety. Szybko wyszedłem z pomieszczenia i skierowałem się do łazienki. Byłem ze wszystkimi problemami sam, nie mogłem zadręczać nimi Pauline ona i tak cierpiała za naszą dwójkę. Nie miała nikogo, rodzina się od niej odwróciła a inni gdy wyszła na miasto ze mną co zdarzało się raz na sto lat śmiali się z niej. Otworzyłem drzwi do toalety i zobaczyłem jak chłopak który był u mojej przyjaciółki chce uderzyć drugiego.
- Ej.
Musiałem zareagować odciągnąłem napastnika i spojrzałem się na chłopaka który stał przy ścianie.
- Wszystko okej?
Zlustrowałem wzrokiem bruneta który ewidentnie nie był zbyt dobrym człowiekiem bo kto normalny naskakuje na ludzi w takim miejscu? No właśnie, raczej nikt. Ciemnooki wyszedł z toalety trzaskając drzwiami. Szybko spojrzałem się na chłopaka który stał pod ścianą. oczekiwałem odpowiedzi na moje pytanie.
- Tak, w porządku. Pewnie się trochę przestraszyłeś... On nie jest taki zły na jakiego wygląda.
Przytaknąłem jedynie głową słysząc jego słowa. Zastanawiałem się co między tą dwójką miało miejsce, dlaczego tamten chłopak jest taki wściekły.
- Chodź w ramach podziękowania zapraszam cię na piwo...
Podrapałem się w tył głowy słysząc jego zaproszenie. Z jednej strony to był dobry pomysł mogłem się troszkę odstresować.
- Zgoda.
Idąc w stronę wyjścia zajrzałem jeszcze do Pauline mówiąc jej o moim zaproszeniu. Cieszyła się, że w końcu zacząłem się z kimś innym spotykać. [...] Matthew to świetny chłopak, miło, pomocny, przyjacielski, zabawny, uroczy i bardzo tajemniczy. Zawsze ceniłem sobie poczucie humoru. To była jedna z najważniejszych cech u innych.
- Masz seksowny tyłek.
Słysząc to uwagę spojrzałem się na bruneta paraliżującym wzrokiem. Po chwili zacząłem się głośno śmiać.

Matt za pewne za dużo wypił i gadał co mu ślina na język przyniesie. Nie zamierzałem być mu dłużny dlatego przysunąłem się do niego i patrzyłem mu prosto w oczy.
- Twoich warg aż chce się skosztować.
Uznałem to za jakąś słowną zabawę do momentu w którym Matthew nie przysunął się do mnie zbyt blisko. Odruchowo oddaliłem się i od razu zacząłem pić swoją wódkę.
- Jesteś taki nieśmiały... To podniecające.
Brunet coraz dalej brnął w tą słowną igraszkę choć przyznam podobało mi się to. Podobał mi się sam brunet, jego cudowny uśmiech i śliczne niebieskie oczy. James?! O czym ty myślisz...

Rozdział II.

Zayn.

Nie miałem innego wyboru. To był mój ostatni ratunek. Gdyby nie ta cała akcja siedziałbym teraz w pierdlu, może to i lepiej. Nikt by już nie ucierpiał na tym, że spokojnie stąpam po ziemi. Matthew był w tym całym bagnie razem ze mną. To jego złapali przy handlowaniu narkotykami. Niestety cała szajka prowadziła do mnie. Ten ośrodek dla psychicznie chorych był najlepszym miejsce na „odpracowanie” kary.

- Rusz swój seksowny tyłek i chodź!

Matthew jak zwykle jeszcze się stroił. Nie mieliśmy na to czasu już i tak byliśmy nieco spóźnieni a każda minuta się liczyła. Wiedziałem, że takie słownictwo jakiego użyłem wprawi go w dobry humor.

- No już, przymknij się.

Wyjąłem z kieszeni paczkę fajek i odpaliłem jednego.  Nie lubiłem na nic czekać a tym bardziej na tego cymbała. Matt i tak był jedyną osobą której ufałem na tej marnej ziemi dlatego zamierzałem o niego dbać jak o własnego brata co było czasami trudne. Po niecałych 5 minutach brunet podszedł do mnie z włosami pięknie ułożonymi na co zareagowałem śmiechem.

- To, że wyglądam lepiej od ciebie nie znaczy, że musisz mi zazdrościć.

Cóż poczucie humoru ten chłopak to miał. Zmierzyłem go wzrokiem ze spokojem po czym oboje wyszliśmy z domu.

- Wiesz, ja pociągam piękne kobiety a ty… Dobra lepiej nie zaczynajmy tej rozmowy.

Matthew miał nieco inne zdanie na ten temat. Jednak nie chciałem teraz tego roztrząsać. Obaj wsiedliśmy do mojego czarnego volvo i z piskiem opon ruszyłem. Włączyłem radio, nie chciałem zagłębiać się w rozmowy z przyjacielem. Byłem ciekawy co mnie czeka w nowym miejscu. 15 minut później zajechaliśmy na duży plac gdzie był parking. Zostawiłem auto i wraz z przyjacielem ruszyłem do budynku. Przywitała nas ładna blondynka której dobrze z oczu patrzyło.

- My od czytania.

Gdy tylko to powiedziałem dziewczyna się uśmiechnęła i zaczęła nam wszystko tłumaczyć. To był ośrodek dla niewidomych a nie psychicznych. Kate wyjaśniła nam wszystko. Każdy z nas miał po 5 osób aby w ciągu dnia im troszkę poczytać. Dla każdego mieliśmy od godziny do dwóch i to od nas zależało ile spędzimy z daną osobą. Blondynka zaprowadziła mnie do jednej z sal.

- Pauline jest bardzo nieśmiała i zamknięta w sobie więc uważaj na słowa.

Wskazówka jaką dała mi dziewczyna na pewno mi się przyda. Wchodząc do Sali milczałem. Małe pomieszczenie w szarych kolorach, jedna szafka i wąskie okno. Cóż niewidomi nie przywiązywali do tego wagi lecz ja wszystko wyraźnie widziałem. Moim oczom ukazała się drobna postać dziewczyny, pięknej dziewczyny. Delikatne rysy twarzy, pełne wargi, niebieskie niczym fale oceanu oczy i piękne długie ciemne włosy. Zastanawiałem się dlaczego dziewczyna trafiła do takiego miejsca. Słysząc jej głos dopiero po chwili się przedstawiłem. Jej delikatne dłonie spoczęły na moich policzkach. Pozwoliłem jej na to aby „zobaczyła” jak wyglądam. Sprawdzała chyba wszystko gdy ja siedziałem nieruchomo. Musiałem jej coś przeczytać więc zaproponowałem aby to ona podała jakiś tytuł lecz postawiła na mój wybór. Tym wyborem było „W ciemności” Jana Frey. Oboje usiedliśmy na jej łóżku pod zimną ścianą i wtedy zacząłem czytać. Losy bohaterów były tak realne. Cóż dziewczyna za pewne mogła się utożsamić z postacią gdyż obie były niewidome. Minęła już godzina na zwykłym czytaniu a ja musiałem iść dalej.

- Nawet się nie przedstawiłaś…

Zerknąłem na dziewczynę chowając książkę do swojego wózka który został przydzielony każdemu z tej akcji.

- Piękne imię.

Skomentowałem gdy niebieskooka wypowiedziała swoje imię. Delikatnie się do niej przysunąłem poczułem jak jej oddech przyśpiesza. Położyłem dłoń na jej lewym policzku delikatnie go głaszcząc. Pauline to śliczna dziewczyna która niestety została okaleczona. Brak wzroku odbierał jej wiele możliwości.

- Nie poddawaj się, walcz do końca.
Szepnąłem po czym z uśmiechem się od niej odsunąłem.

 

Ona nie mogła być moją kolejną zdobyczą nie mogłem pozwolić na to abym sam ją jeszcze bardziej skrzywdził.

- Dlaczego tutaj jesteś?

Zapytałem po chwili zaciekawiony. Nie miałem pojęcia czy dziewczyna mi odpowie czy jednak uniknie odpowiedzi i po prostu mnie spławi. Zauważyłem, że jej oczy zaszły łzami.

- Tutaj mam stałą opiekę. Lekarzy, zajęcia. Rodzice nie poświęcili by mi tyle czasu. Byłam wręcz problemem w domu. Czasami chciałabym wrócić do domu i po prostu żyć lecz tam nie mam warunków.

Czułem jakby szukała wymówki nie mogłem jednak naciskać. Drzwi do Sali się otworzyły a ja ujrzałem blondyna z szerokim uśmiechem na twarzy.

- Przepraszam, nie wiedziałem że masz jeszcze gościa…

Jego głos był bardzo radosny. Najwyraźniej się znali a może to był jej brat? Albo chłopak? Przeczesałem dłonią włosy do tyły po czym zerknąłem na brunetkę.

- Ja już uciekam. Do jutra Pauline…

Szepnąłem po czym chwyciłem w dłoń swój wózek i wyszedłem z Sali. Trudno mi było opisać ciężką atmosferę jaka tutaj panowała. Ciemno, ponuro i nieprzyjemnie. Nikt nie chciałby tutaj przebywać te osoby nie zdają sobie sprawy gdzie są. Wszedłem do łazienki gdzie zauważyłem jak mój przyjaciel wciąga nosem jedną dawkę.

- Matt!

Warknąłem wściekły. Szarpnąłem nim za bluzkę i pchnąłem na ścianę. Podszedłem do niego po czym złapałem go za koszulkę a drugą rękę ścisnąłem w pięść i wymierzyłem w jego twarz.

- Pojebało cię?! Przez ciebie jestem tutaj, a co ty odpierdalasz?!

Nie potrafiłem opanować swojej złości. Wszystko we mnie buzowało. Przez niego znów mogliśmy wpaść. Drzwi do łazienki się otworzyły a my oboje się tam spojrzeliśmy. W drzwiach ujrzałem tego samego chłopaka co u Pauline…

Rozdział I.

Pauline.

Życie? Dla jednych dar od boga a dla innych ciągła walka z własnymi słabościami. Jaka jest moja definicja życia? Życie – walka o lepsze jutro. Nie ważne czy mam zamknięte czy otwarte oczy, ciągle widzę jedno… ciemność. Każdy chce mi pomóc, a może ja nie chcę tej pomocy. Odkąd jestem w tym ośrodku nie mam kontaktu z innymi. Jedynie James odwiedza mnie praktycznie codziennie, dziękuję bogu, że mimo wszystkich trudności na mojej drodze zjawił się właśnie taki radosny blondyn. Tylko on podtrzymuje  mnie na duchu i zawsze wspiera. James jednak ma w tym również swój interes, niejednokrotnie wspominał mi o Kate, stażystce która akurat trafiła do tego zakładu. Leżałam na swoim łóżku z zamkniętymi oczyma gdy do drzwi ktoś zapukał. Nie miałam pojęcia, że dzisiaj będę miała gości.

- Mała śpisz?

Od razu rozpoznałam uroczy głos swojego przyjaciela lecz chciałam się z nim troszkę podroczyć dlatego nadal leżałam. Poczułam jak blondyn usiadł obok mnie na łóżku. Skąd wiedziałam jak wygląda, niejednokrotnie prosiłam go o to aby opisał siebie bądź coś co mnie otacza. Cały ośrodek znałam już jak własną kieszeń więc nie potrzebowałam pomocy w przemieszczaniu się. Dzięki wyostrzonemu zmysłu dotyku mogłam identyfikować kształty i spokojnie wyobrażałam sobie wszystko w głowie. Przywykłam już do tego, że wszystko co mnie otacza dla mnie jest czarne. Czasami marzyłam o tym aby zobaczyć zachód słońca bądź gwiazdy na niebie lecz wiedziałam, że to jest niemożliwe.

- Słyszałeś, że nasze hospicjum bierze udział w jakieś akcji?

Zapytałam po chwili siadając na łóżku powoli otwierając zmęczone powieki.

- Myślałem, że śpisz… tak słyszałem o tym.

Odpowiedział blondyn ze swoim optymizmem. Przygryzłam delikatnie dolną wargę zastanawiając się czy ktoś mnie odwiedzi. […] Każda rozmowa, każda sekunda spędzona z Jamesem  sprawiała, że czułam się lepiej. Niestety nigdy nie lubiłam się z nim żegnać tak więc było również tym razem. Gdy tylko wyszedł znów przyjęłam poprzednią pozycję i wtuliłam się w poduszkę. Po jakiś pięciu minutach drzwi ponownie się otworzyły lecz nic więcej nie słyszałam. Milczałam przez dłuższą chwilę.

- James zapomniałeś czegoś?

Zapytałam odwracając twarz w stronę drzwi. mogło to wyglądać dosyć dziwnie lecz zawsze kierowałam twarz do swojego rozmówcy choć i tak go nie widziałam. Oczekiwałam odpowiedzi lecz słyszałam tylko ciszę. Wyczuwałam, że ktoś jest w mojej Sali dlatego liczyłam na to iż dostanę jakąś odpowiedź.

- Jestem Zayn…

Jego głos był głęboki a zarazem delikatny, towarzyszyła mu nutka tajemniczości i niepokoju.

 Zdziwiłam się, że ktoś mi obcy znalazł się tutaj. Przeważnie wchodziły do mnie tylko pielęgniarki i lekarze a teraz ktoś z zewnątrz.

- Biorę udział w tej akcji… mobilne biblioteki czy jakoś tak, lubisz czytać?

Już wiedziałam o co w tym wszystkim chodzi. Kate wspominała mi o całej tej akcji.

-Jasne, najbardziej lubię dramaty … Usiądź przy mnie, nie zjem cię.

Usłyszałam jak chłopak cicho się zaśmiał co wywołało na mojej twarzy delikatny uśmiech. Odruchowo od razu podniosłam dłoń i delikatnie przejechałam nią po jego policzku, dopiero wtedy zrozumiałam, że on nie ma pojęcia co ja robię.

- Jeju… Przepraszam…

- Nie krępuj się.

Delikatnie opuszkami palców błądziłam po jego twarzy. Błądziłam dłońmi po jego twarzy. Musiałam przyznać iż nieco trudniej mi było wyobrazić sobie jego postać niż kiedykolwiek. Dokładnie przejechałam po jego wargach, brwiach, policzkach i oczach. W głowie wyobrażałam sobie jak on wygląda, pierwszy raz od bardzo dawna poczułam chęć zobaczenia czegoś, a mianowicie kogoś.

- Więc co czytamy?

Jego pytanie wyrwało mnie z zamyślenia.

- Sam coś wybierz. Jesteś brunetem czy blondynem?

Chłopak cicho się zaśmiał lecz szybko stłumił rozbawienie, za pewne nie chciał mnie urazić.

Powiedział, że jest ciemnowłosy i wybrał jedną ze swoich książek. Oboje usiedliśmy na łóżku opierając się plecami o zimną ścianę. Jego głos sprawiał, że nie myślałam o niczym innym. Wsłuchiwałam się w każde jego słowo i uważnie śledziłam losy bohaterów. Czas leciał nieubłaganie szybko.

- Nawet się nie przedstawiłaś…

Odruchowo przekręciłam głowę w jego stronę tak jakbym właśnie przeszywała go swoim wzrokiem. Przejechałam dłonią po łóżku i palcami zahaczyłam o jego dłoń.

- Jestem Pauline.

 Szybko zabrałam swoją dłoń. Nie chciałam wyjść na jakąś idiotkę, poza tym kto zechciałby ślepą dziewczynę. No właśnie, nikt. Czułam jego ciepły oddech na swoich wargach. Jego dłoń spoczęła na moim lewym policzku….

____________________________________________________________________

Jeśli chcesz abym poinformowała cię o kolejnym rozdziale zostaw swój TT. :)
To jest dopiero początek więc nieco mdły. Nie martwcie się, ja się dopiero rozkręcam. ;p

xx Keira.

Bohaterowie.

Pauline Riddle.

"Nie chodzi o to, że nie ufam miłości. Chodzi o to, że ja już nie wiem co to jest miłość."

 

Zayn  Schmith.

"Wer­sje mogą być różne, praw­da tyl­ko jedna."

James Horan.

"W życiu bo­wiem is­tnieją rzeczy, o które war­to wal­czyć do sa­mego końca."

 

Matthew Lerman.

 "Niektórzy na­zywają ho­mosek­sualizm cho­robą. Tak więc kul­tu­ral­nie py­tam, czy chorzy ludzie nie mają pra­wa do nor­malne­go życia?""

Kilka słów o blogu.

Cześć!
Chciałabym wam przedstawić mój... hmm... pomysł na opowiadanie. Bardzo długo zbierałam się z założeniem bloga i oto nadeszła ta chwila. Mam nadzieję, że każdy kto tutaj zajrzy będzie chciał śledzić losy bohaterów.
 O czym będzie blog? Przekonajcie się sami!

xx KeiraM